Mooi!
Gedurende de afgelopen 10 jaar heeft de fotograaf Huang Qingjun door China heen gereisd. Zijn missie: foto’s maken van uiteenlopende families met al hun bezittingen in één beeld.
Deelnemers zijn gevraagd werkelijk alles wat ze hebben buiten op te stellen voor de foto.
Hoe zou jouw foto eruit zien?
Bron: Demilked.com. Klik hier voor meer fotos
Gelukkig Nieuw Jaar! Vandaag is het Chineze jaar van het Wilde Paard begonnen.
Mooi aan mijn leven in Azië vond ik altijd de vele tradities. En een aantal van de mooiste tradities horen bij de aanloop naar Nieuwjaarsdag. Om zich voor te bereiden op het nieuwe jaar gebruiken veel Chinezen de weken voor Oudjaarsavond voor:
Daarnaast is dit het moment om:
En, het allerbelangrijkst:
De laatste tijd zijn er weer allerlei berichten over verschillen tussen mannen en vrouwen. Kritische berichten in de Trouw over christen mannen op zoek naar hun verloren mannenkracht bij de beweging De 4e Musketier. Vrouwen die beweren dat het verschil slechts bestaat uit de manier waarop we ‘denken’ over mannen en vrouwen. Pantene die in haar reclamefilmpje inspeelt op hoe hetzelfde ‘professionele’ gedrag anders beoordeeld wordt wanneer het een vrouw betreft in plaats van een man.
Ik vraag me af waar de gevoeligheid vandaan komt. Staat de norm ‘gelijkheid tussen man en vrouw’ inmiddels voor ‘er mogen geen verschillen meer zijn’? Is elke ‘mannen’ of ‘vrouwen’ behoefte of beeld of activiteit per definitie een ‘teruggaan naar de oude beeldvorming’?
Zelf geloof ik wel in verschillen. Evengoed als ik geloof in overeenkomsten. En in diversiteit. Niet iedere man of iedere vrouw is hetzelfde. En er ligt een mooie uitnodiging in al deze artikelen en discussies. De uitnodiging om ‘mannelijk’ en ‘vrouwelijk’ niet te verliezen, noch te verabsoluteren. Niet statisch te maken, noch ‘obsolete’ (zo’n mooi Engels woord waar geen goede vertaling voor bestaat: zoiets als ‘niet langer in gebruik’; verouderd, niet modern). Niet te zien als elkaar uitsluitende hokjes maar als een mooie complexe, overlappende en elkaar aanvullende realiteit.
Mooie actie!
Zuid Afrika. Mandela. Het lijkt wel of iedereen er iets over te delen of te zeggen heeft. Vroeger zou dat een reden zijn geweest om zelf niet meer mijn verhaal te delen. Vroeger.
Mijn vroegste herinneringen aan Zuid Afrika zijn al van gemengd gevoelens. Warm familie onthaal. En boosheid. Nóg zie ik het voor me: de bushalte, met de stoffige bus. Het zitbankje met het bordje: Whites Only. Het drinkwater fonteintje naast de pilaar gemarkeerd: Whites Only. De openbare toiletten daarachter, met twee ingangen: Blacks Only, en Whites Only.
Je zou denken dat ik het gewend was. In Singapore werden we op straat regelmatig door vreemden aangeraakt, in de wangen geknepen en aan het haar gevoeld: wij waren de eerste Europese kinderen in de buurt, en op school. Maar in Zuid Afrika gebeurde er iets anders. Van het ene op het andere moment behoorde ik onvrijwillig tot een onveranderbare en niet weg te stoppen categorie: ik werd een White… een blanke. En dat was iets wezenlijks anders dan een Black. In Singapore was het een kwestie van wennen; verschillen vielen weg en werden onzichtbaar, vriendschappen groeide en onderscheid ging tenslotte over dingen als wie er harder kon rennen, of een beter cijfer op de toets had gehaald. In Zuid Afrika werden de verschillen met de dag groter, voelbaarder, zichtbaarder, en schrijnender. En daar haatte ik Zuid Afrika om. Met alle boosheid die een 8-jarige in zich kan hebben.
Nog altijd wordt ik soms boos; om onrechtvaardige scheidslijnen, onvrijwillige categorieën, en onrechtvaardig onderscheid. Ouder en misschien een beetje wijzer weet ik dat het helaas niet voorbehouden is aan Zuid Afrika, noch aan Zwart-Wit. Het is ook hier. En soms in mij.
Achter de glimlach van Mandela zat ook boosheid. En boosheid geeft ook kracht. Kracht om de dingen te willen veranderen; om te geloven dat het kan, dat het moet, tegen de stroom in. Maar boosheid zonder mildheid brengt geen verandering voort. Mildheid naar jezelf, en mildheid naar anderen. Ook dat leefde Mandela voor. En beiden hoop ik vorm te blijven geven in mijn leven.
Boosheid geeft de wil om te veranderen; en mildheid schept de ruimte om te kunnen veranderen.
Hoe moeilijk het is om je in te leven in de ervaringen van anderen bewijst de zwarte pieten discussie van de afgelopen maand weer eens al te goed. En het is nóg moeilijker wanneer je onderdeel bent van de grote vanzelfsprekende meerderheid.
Deze korte film is gemaakt om iets te laten zien van hoe het kan zijn wanneer je natuurlijke seksuele voorkeur wordt gezien als afwijkend, of zelfs walgelijk. Wat als homoseksueel de norm was, en heteroseksueel de afgewezen uitzondering?
Het verhaal is gebaseerd op echte ervaringen… die voor de film ‘andersom’ zijn gedraaid.
Hoe zou het zijn als we dit met méér thema’s zouden doen? Het andersom draaien? Hoe zouden we dan willen dat de ander met ons om zou gaan?
Aanrader!
Net kwam ik dit prachtige citaat weer tegen. Een herinnering om de ander, en mezelf, telkens weer werkelijk in openheid tegemoet te treden.
Ik betrapte mij er laatst op dat ik me verontschuldigde voor onze ‘kleine woonkamer’. Die overigens zo’n 20 m2 is, ruim groot genoeg voor de eettafel, twee banken en een boekenkast. Maar het was meer de verbazing over m’n eigen verschuivende maatstaven die me trof.
Ik ben opgegroeid in een flatje van 40 vierkante meter op de 19e verdieping van een appartementencomplex, waar we met z’n vieren woonden. We woonde er ruim voor Chinese begrippen. En hoewel ik ook enkele klasgenoten kende die in riante villa’s woonde, zal ik de krottenwijken in mijn omgeving nooit vergeten. Wijken die in Hong Kong overigens – zoals vrijwel alles – de hoogte in gebouwd worden.
Laatst kwam ik er weer een rapportage over tegen. 22 mannen wonend in een appartement van 45 m2, opgedeeld in kleine hokjes ter grootte van een eenpersoonsbed. Met een gedeeld toilet en één douche. Ze betalen per hokje 135 euro per maand. De meesten zijn laaggeschoold, en verdienen niet meer dan 650 euro per maand, als ze werk kunnen vinden. Naar schatting wonen er ruim 170 000 mensen op deze manier in Hong Kong.
En ik? Ik besluit weer om mijn zegeningen te tellen.
