Ik was twaalf. De dagen die volgde op de Tiananmen square massacre droegen we allemaal een zwarte band om onze arm, over onze schooluniformen heen. Één rouwende zee van kinderen en leraren tijdens de wekelijkse vrijdagochtend ‘assembly’.
Hong Kong werd stil. En bang. En boos. En was vol ongeloof. En vertwijfeling. En zag haar grootste angst werkelijkheid worden. 1 van de 6 miljoen inwoners van Hong Kong gingen in protest de straat op. Veel van de mensen die dat konden vroegen toen al visa aan om uit Hong Kong te kunnen vertrekken wanneer China – slechts 8 jaar later – ook weer hier de baas zou worden.
In China doet de regering er – 25 jaar later – nog altijd alles aan om het ‘incident’ uit de geschiedenis en het geheugen te wissen. Mensen worden preventief opgepakt, internet wordt al weken vooraf aan 4 juni geblokkeerd, en op scholen vertellen de geschiedenislessen een ander verhaal. Veel studenten geloven dat de ‘verhalen’ slechts Amerikaanse of Taiwanese propaganda zijn.
En elk jaar komen tienduizenden in Hong Kong bijeen om de massacre te herdenken. Mijn Hong Kong. Waar we toen zo bang waren dat je uitspreken ‘straks’ niet meer mogelijk zou zijn.
En ook in andere delen van China zijn er velen die zich inzetten zodat het nooit vergeten zal worden, en ooit openlijk onderdeel van de geschiedenis mag zijn. Kleine stemmen, die samen veel kracht dragen. Vergeet 4 juni niet.